همدلی در منطقه

ایران به‌دنبال «همدلی اسلامی» در منطقه است
اگرچه ماهیت سیاست، استوار بر اصل تکثر و تنوع نگرش‌ها، دیدگاه‌ها و گفتمان‌هاست، ولی این تنوع و تکثر هیچ‌گاه باعث نشده دغدغه وحدت برای آنها که میل به ثبات سیاسی دارند، از بین برود. به منظور دستیابی به چنین وحدتی، در دوره ای از تاریخ امپراتورها و پادشاهان از طریق ابزار سرکوب، مردم را وادار به اتحادی از جنس تسلیم می کردند و در دوره های بعدی، ایدئولوژی هایی چون ناسیونالیسم یا مارکسیسم و لیبرالیسم، مبنای وحدت قلمداد شده و اتحاد نیروهای اجتماعی را حتی فراتر از مرزهای جغرافیایی طلب می کردند. با این حال در قرن بیست ویکم-که بنا بر روایت های پست مدرنیستی، قرن مرگ فراروایت هاست- این مردم هستند که محور وحدت قلمداد شده و سیاستمداران با هر گرایشی تلاش می کنند بخشی از این مردم را نمایندگی کرده و براساس میزان نزدیکی یا دوری خود به مردم، منافع سیاسی و اتحاد در نظام سیاسی را پیگیری کنند. در چنین چارچوبی، همگرایی نه ناشی از جبر فیزیکی یا ایدئولوژیک، بلکه برخاسته از میل باطنی شهروندانی است که تامین منافع خود را در گرو رعایت همدلی می دانند. به پشتوانه همین تاریخ تحولات مفهومی «وحدت سیاسی» است که اکنون نامگذاری سال 94 به نام «دولت و ملت و همدلی و همزبانی»، اهمیتی مضاعف یافته و چگونگی دستیابی به چنین وحدتی با تکیه بر اراده مردم و در چارچوب مدل مردم سالاری دینی، پرسشی پیش روی بسیاری از صاحبنظران به شمار می رود. منبع : مرکز افکار سنجی صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران